Filmy metro, pies

Detektywi Martin Riggs (Mel Gibson) i Roger Murtaugh (Danny Glover) wspólnie usiłują rozbroić ładunek wybuchowy podłożony w jednym z budynków Los Angeles. Riggs przecina niewłaściwy kabel i dochodzi do eksplozji. Za karę obaj detektywi zostają zdegradowani i mają patrolować ulice. W tym czasie na posterunku pojawia się nowa pani sierżant, Lorna Cole (Rene Russo). Pomaga detektywom ustalić, kto kradnie broń, zarekwirowaną przez policję przestępcom.

Historia o dziwnym młodzieńcu Bulcsu, jego sympatycznych kolegach, konkurencji wśród kanarów, pogoni wzdłuż torów... A zarazem historia miłosna.

Jak niewiele potrzeba, aby udany związek małżeński legł w gruzach. Para głównych bohaterów żyje dostatnio i nic im do szczęścia nie brakuje - mają przecież siebie i kochającego synka. Idylla nie trwa jednak wiecznie. Przypadkowe spotkanie głównej bohaterki z przystojnym antykwariuszem burzy całe jej dotychczasowe życie i wyznawane wartości, takie jak lojalność czy wierność. Jakie będą konsekwencje wydawałoby się niewinnego romansu i kto na tym najbardziej ucierpi?

Brytyjska ekipa filmowa próbuje podnieść morale po blitzkriegu, robiąc propagandowy film podczas Drugiej Wojny Światowej.

Historia zaczyna się w 1964, kiedy malarz Francis Bacon (Derek Jacobi) zaskakuje włamywacza George'a Dyera (Daniel Craig) buszującego w jego londyńskiej pracowni i domu w poszukiwaniu czegoś wartościowego. "Kim mógłbyś być?" - wykrzykuje artysta - "niewiele jest w tobie z włamywacza. Rozbieraj się i chodź do łóżka, a będziesz miał wszystko, czego zapragniesz". W tym momencie na zawsze zmieniło się życie obydwu. Dyer przez siedem lat był stałym modelem Bacona i starał się - finansowo wspierany przez Bacona - wydobyć ze środowiska i kultury klasy robotniczej, dostosować do zamkniętego świata artystów. Dyer został obdarowany drogimi garniturami i pieniędzmi, był zabierany w podróże do Paryża i Nowego Jorku, choć nie tworzyli z Baconem dobranej pary. Najwięcej radości dawała mu zazwyczaj wędrówka z młodymi ludźmi po paryskich barach, ale nie był w stanie stawić czoła nieustającym żartom swego dobroczyńcy. Dowcipny Bacon był w swoim żywiole, kiedy zabawiał się i pił z modelkami pozującymi do fotograficznych aktów, kpiąc ze wszystkiego i wszystkich: "Szampan dla moich prawdziwych przyjaciół, prawdziwe cierpienie dla fałszywych" i przedstawiając swoje niekonwencjonalne towarzystwo: "Witamy w obozie koncentracyjnym". Kiedy Dyer skarżył się na nocne koszmary, Bacon krótko replikował "George, nocne koszmary nie mogą być bardziej przerażające, niż życie".

Kiedyś antropologowie jako główny przedmiot swych badań traktowali plemiona pierwotne, jednak współcześnie coraz trudniej takie znaleźć, a ciekawy materiał do obserwacji wcale nie musi się znajdować na zapomnianych przez ludzi wyspach. Annie dokonuje analizy amerykańskiej rodziny postępując wedle prawideł używanych przez wytrawnych naukowców. Wnioski jakie wyciąga są niezwykle interesujące, przy okazji zaś dowiaduje się też wiele o samej sobie.

Frank Serpico kończy studia policyjne jako prymus. Kiedy obejmuje pierwszą pracę w jednym z nowojorskich komisariatów, usiłuje przełożyć zdobytą teorię na język praktyki. Tu jednak od razu napotyka ogromne trudności. Wszędzie szerzy się korupcja. Biorą nie tylko szeregowcy, ale i ich szefowie; łapówkarskie nici wychodzą daleko poza komisariat. Koledzy i przełożeni próbują go przeciągnąć na swoją stronę. Gdy nie ulega robią wszystko by go zniszczyć.

Hadewijch to dla Bruno Dumonta swego rodzaju powrót do korzeni. Nie jest to jednak proste powtórzenie pytań zawartych w debiutanckim "Życiu Jezusa", ale ponowna podróż w to samo miejsce z innym bohaterem i odnowionym zestawem wątpliwości. Pytanie o etyczne (laickie) konsekwencje nauk i historii Jezusa zastąpione zostało spekulacją na temat następstw aplikowania nieweryfikowalnych wierzeń we współczesnym świecie. Wstępując do konwentu, Celine przybiera imię Hadewijch (po żyjącej w XIII wieku na dzisiejszym pograniczu belgijsko-holenderskim mistyczce). Obie pochodzące z zamożnych rodzin kobiety poza imieniem łączy szczególny rodzaj bezgranicznej miłości do Boga – przepełnionej tęsknotą i potrzebą fizycznej bliskości. Celine (gotowa do wszelkich poświęceń wobec obiektu swojego uczucia) różni się od poprzednich postaci kreowanych przez Dumonta konkretnym poczuciem celu. Zawężenie pola poszukiwań przynosi jednak bohaterce ogromne cierpienie związane z samym przedmiotem wiary, który nie pozwala się dotknąć i którego obecność nie jest fizycznie weryfikowalna.

Prof. Ueno adoptuje psa rasy Akita i nazywa go Hachikô. Czworonożny przyjaciel przywiązuje się do swojego pana; codziennie odprowadza go na stację metra, kiedy profesor jedzie do pracy i wychodzi po niego, kiedy mężczyzna wraca. Pewnego dnia prof. Ueno umiera nagle w pracy. Hachikô jeszcze przez dziesięć lat, aż do swojej śmierci, przychodzi na stację metra i wypatruje swojego pana.

Berlin. Pewien letni dzień, w którym 20 minut decyduje o miłości, życiu i śmierci. Lola i Manni to zakochani w sobie dwudziestolatkowie. Manni rozwozi pieniądze działającego na czarno handlarza samochodów. Ale dzisiaj coś się nie udaje: gdy wpada na kontrolerów biletów w metrze, gubi torbę ze stoma tysiącami marek. Za 20 minut jego szef przyjedzie po pieniądze. Co robić? Jeśli nie znajdzie pieniędzy, zginie.