Film estetycznie nawiązuje do teksańskiego kina lat 70. Miejsca akcji są nazbyt sterylne (jak z resztą wszystko, co wyprodukowano pod szyldem „Obecności”), co odkrywa ich studyjną sztuczność. 4

Samuel Mullins (Anthony LaPaglia) i jego żona Esther (Miranda Otto) są świadkami wypadku samochodowego, w którym ginie ich siedmioletnia córka Annabelle (Tree O'Toole). Dwanaście lat później małżeństwo decyduje się przyjąć pod swój niemały dach zakonnicę Charlotte (Stephanie Sigman) z kilkoma podopiecznymi z sierocińca. Jedna z przybyłych dziewczynek otwiera drzwi do pokoju, od którego miała trzymać się z daleka. All hell breaks loose. Gdzieś już to… A, no tak. Ewa dziabnęła jabłko z drzewa wiedzy. Jako że film jawnie odwołuje się do symboliki chrześcijańskiej, można stwierdzić, że metafora trafia w punkt.

Och, genezy… Kochać czy nienawidzić? Film o „początku” może być błyskotliwy, otwierać nowe ścieżki eksploracji świata, ale również może doprowadzić do fandomowego tąpnięcia. Nie każdy lubi, kiedy element tajemnicy zostaje roztrzaskany za pomocą banalnej historii (często sklecanej na skorporatyzowanych biurkach). W tzw. „Uniwersum Obecności” (The Conjuring Universum) – nazwa od rozpoczynającego cykl filmu Obecność (2013) – wiadomo było, że prędzej czy później pojawi się jakaś forma początków… no i masz.

Pierwsza część filmu z roku 2014 nie zrobiła na mnie dobrego wrażenia. Lalka była mocno zmodyfikowaną wersją jej niefilmowego pierwowzoru, tracąc tym samym swoją wrażliwość i niewinność. Cała historia była podlewana mętną wodą religijnych historyjek czy współcześnie mało znaczących symboli. W obrazie z 2017 roku w reżyserii D. F. Sandberga nie jest inaczej. Lala znowu jest ciemna, chropowata, brudna, wręcz hollywoodzko typowa… po prostu nudna. Bardzo ważną informacją dla miłośników lalkarskiego mikrogatunku kina grozy jest to, że Annabelle jest jedynie abstrakcyjną formą demonicznej mocy. To nie film o morderczej lalce, ale o zabawnym diabełku-demonie, który jest łasy na ludzkie dusze.

Jego dualistyczna forma nie ma żadnego sensu. Opanowując ciało, czyni te same psikusy, co bez swojej ucieleśnionej formy. Materialne przeplata się z niematerialnym, co prowadzi do pozbawionych sensu sytuacji, jak chociażby „opętanie" w celu… sam nie wiem, hecy? Nawet kiedy demon zamknięty w nota bene szczelnie zapieczętowanej „klatce”, czeka na swojego wyzwoliciela, niezrozumiale manifestuje się na zewnątrz niej, bujając się po domostwie, tak jakby owe pieczęcie były trefne. No ale skoro nic go tam faktycznie nie trzymało, to dlaczego nie wyskoczył pohulać na wolności wcześniej? Czekał na coś? Medytował? Wstydził się?

Ogółem Creation jest rozwodniony, mętny w rozumieniu takim, iż ukazuje swoje pierwotne założenie w tak niejasnej, a zarazem przeciętnej formie, że rozpływa się w pamięci niczym kropla farby olejnej we wiadrze terpentyny. Powtarzalność nawiedzeń ciągnie się już od czasów pierwszego Egzorcysty (1973) Williama Friedkina. Do dzisiaj nakręcono niezliczone pokłady historii o duchach, demonach, egzorcyzmach i opętaniu. Przeciętność konwencji można łamać na różne sposoby, chociażby proponując subwersywną wizję narracji. Niestety, to łączy się z ryzykiem finansowym, czego „garnitury” boją się, jak wody święconej. Film estetycznie nawiązuje do teksańskiego kina lat 70., czym cieszy oko widza. Miejsca akcji są nazbyt sterylne (jak z resztą wszystko, co wyprodukowano pod szyldem „Obecności”), co odkrywa ich studyjną sztuczność. Lęk nie pochodzi z elementów sugestywnych, lecz z jumpscareów, które do mdłości przesączają Annabelle.